Kırmızı Başlıklı Kız masalını düşündüm dün, uzun uzun, bir türlü sonunu hatırlayamadım, emin olamadım, bütün masallar birbirine karıştı zihnimde, Pamuk Prenses, Küçük Prens, Star Wars, Green Grass, Masumiyet, Turist Ömer Uzay Yolunda, Süper Baba ve Şerafettin Nami...
Dedemi en çok böyle zamanlarda anımsıyorum, sebepsiz, zamansız, bir an' a asılı duran görüntüler, sesler, anılar, renkler, sözcükler, müzik, güldüklerimiz, yüzlerimizden hiç silinmeyecek kırgınlıklar, insan olmanın atlası gibi sanki bozukluklar, bir insandan diğerine giden en kısa yol, yollar, kediler ve köprüler, kurbağalar... bütün bunlar işte...
hepimizin hayatında var sanırım
YanıtlaSilmasalla örtüştürdüğümüz biri
ve o kimse
o gidince büyüyoruz sanki..
yaşımız ne olursa olsun..
ben masallara inandığım bir dönemimi hatırlamıyorum, bu yüzden hüzünlü geliyordu, gerçeğin öyle olmadığını bilmesem de hissediyordum belki, bir çok insan öyle aslında, çocuklar daha kolay anlıyor gerçeği. dinlemek hoşuma gidiyordu herhalde. sadece bu.. dinleyene değil de anlatana marifet gibi...
YanıtlaSil