Yazacak ne çok şey var, sanki bütün şehir eskimiş, sanki bir daha kimse kimseyi sevmeyecekmiş gibi ağır dünya.

Kendimi kaybediyorum. Kendimi şehirlerde, odalarda, parklarda, barların en arkalarında kaybediyorum, akşam olduğunda gözlerim kanlanıyor. Özlediğim bir şeyler var, belki de birileri, aylardan Temmuz, aylardan Ağustos, bu caddenin, bu mevsimin adını bilmiyorum...

Ne tuhaf; zaman ile anılar aynı bedende yaşayamıyor, birisi geçtikçe diğeri dönüşüyor.