_yeni doğan çocuğunu tutmayı bilmeyen baba gibi ya da fazla yeşillik…
Kağıdın üzerinde dağılıyor mürekkep, hiç bir harf tekrar aynı tonlamayla yazılamıyor… en çok buna üzülüyorum. güneş doldurdu uzaklığını, tekrar gözüme kasıt birikiyor güne. sıcak… mevsimin bile şaşıracağı kadar sıcak hem de… bahçenin en arka yerindeyim demek, çaycı bile göremiyor beni… ellerim çatlamış, derimin bu kadar ayrıntılı olduğunu bilmiyordum. bütün yollarını görebiliyorum, beyazla bembeyaz arasında bir rengi var ellerimin…
Çok uzun yollar yürüdük biz, çok uzun mevsimlerde… çoğu zaman sana getirmedi ama biz diye çıkılmış çok yalnızlıklarımız oldu… güzel şarkılar tuttuk, bahçe kapılarımız oldu, giremedik çok zaman…
Bu bir bilmece,cevabını bilemediğimiz bütün sorular için. üstüne gidilmiş sabahlar ve yazılmayı unutulmuş mektuplar için, çocuklar ve yorulmayan yağmurlar için. bu bir cevap, sesini duyamadığımız bütün kalabalıklar için…
Çarşıda bulup evde yitirdiğim hikayelerimi anlatmaya zamanım olmadı, bu yüzden kedi diyorum sana…
Kedi… yüzü güzel kedi… sevdiğim kedi… dilini çözemiyorum, çoğu zaman duymak bile yetiyor bu yüzden…
Tek parça siyah bir elbiseyle açıyorsun kapıyı, camın kenarındayım, hiçbir şey yok arkasında, görüntü bile denemez buna, sadece sen varsın… anahtarlarlarını girişe bırakıyorsun, 'sen!' diyorsun, kalemlerimi sen mi aldın? nerden diyorum, susuyorsun… çıkalım diyorsun… görülecek çok yer var… çıkıyoruz… kendimizden, evimizden, içimizden çıkıyoruz, bir cam aralığı kadar bile gidemiyoruz… ellerini arıyorum ellerinin arasında. Susuyorsun, yüzünde sevdiğim tek parça sen.
Yağmur yağmıyor, durmuyor yağmur, biz duruyoruz, o gece biz evimizin bütün duvarlarına yağıyoruz, üstümüzde siyah elbiselerimiz, parça parça bütün huzursuzluklarımızı çıkarıyoruz. anahtarlarını çıkışa bırakıyorsun, artık diyorsun ihtiyacımız yok ne kilitlere, ne de anahtarlara… tek parça siyah bir gülümsemeyle uzanıyorsun yanıma, öylece uyuyakalıyoruz, camın arkasında bir chet baker şarkısı çalıyor…
selçuk/ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder